Als ik eerlijk ben voel ik me na 2 dagen al thuis

Goedemorgen voor mij, goedemiddag voor jullie.

Zo....toen leefde je in Nederland en nu leef ik in Amerika. Ongelofelijk hoe snel het allemaal is gegaan. Het is nu 7.24 am hier en om 9.15 start mijn eerste dansles. Maar ik zou eerst even terug gaan naar New York.

Op 19 augustus vroeg in de morgen stapte ik in het vliegtuig na nog een extra drugs controle.. We kwamen ruim optijd aan en hebben eigenlijk niks gedaan.. Voor de rest was new york super gezellig, Ik kan nu een heel verhaal gaan schrijven maar dat is waarschijnlijk niet erg interesant. Dus we hebben gewoon alle touristen dingen gedaan en ik heb het echt super leuk gehad.

Na 3 dagen New York kwam toch echt zaterdag 22 augstus de dag om mijn gastgezin te ontmoeten. RUIM OPTIJD(!!!!) kwam ik op het vliegveld aan en alles liep vlekkenloos. Tot 8.45...... de vlucht was overboekt en wat bleek nou??? Diede Joosten had geen plekkie. Stond ik daar met natte ogen, geen telefoon bereik, zonder plek in het vliegtuig. Werd mij ook nog eens verteld dat de eerste vlucht die ik kon nemen om 7.20 savonds was, uhu... Gelukkig een telefoon kunnen regelen en iedereen was pissig en overstuur. Nadat mijn gastvader wat enkele hele boze telefoontjes had gepleegd kreeg ik (1.5 uur later) het goede nieuws dat ik 1e klas mocht vliegen met een andere maatschappij om 12.50. Daarbij heb ik een cheque gekregen terwaarde van $1300. Zo uiteindelijk was alles het wel waard. Vanmiddag gaan ik en Kate die cheque lekker besteden in de Mall. Om 3 uur heb ik dan na 7 maanden eindelijk mijn lieve hostfamily ontmoet.

Ze waren super blij met de cadeautjes en wat zijn ze nieuwsgierig naar mijn achtergrond. Ze willen zoveel weten en ik ben ook blij dat ik het kan beantwoorden. En het is misschien gek maar na 2 dagen voel ik me eigenlijk best thuis. S'ochtends eet ik gewoon me boterammtje met vlokken en sjuderange. En ik kan gewoon zelf uit de koelkast drinken pakken.. het voelt allemaal niet vreemd.

De eerste dag heb ik een coney island op..hotdog met chili mosterd en uitjes, nope..niet mijn favoriet. Daarna hebben we lekker met ze allen tv gekeken. Gisteren ben ik naar de baseball wedstrijden van Noah en Brady geweest(broertjes). Ze vonden het zo leuk dat ik kwam kijken. Ook heb ik een nieuw nummer gekregen en zijn we naar het meer geweest met de boot. De hele familie was er dus die heb ik ook al ontmoet, wat echt super gezellig was...ook op het meer was het heerlijk. Weer hebben we hotdogs gegeten en de hele avond hebben we gelachen om het feit dat ik 2 dagen achter elkaar hotdogs heb gegeten terwijl ze eigenlijk nooit hotdogs eten. Enja nu is het half 8 s'ochtends.

De hond Briggs is geweldig.. Echt een parel. Maar wij hoeven hem niet uit te laten, wat een groot voordeel is. Volgens mij mag Briggsie mij ook wel. En ja verder... Engels praten gaat top, iedereen vind dat ik het zo goed kan. Soms blijven sommige woorden lastjg maar ik red me wel. Wel word ik vaak rond 6 uur erg moe, engels praten kan vermoeiend zijn en vooral focussen op wat andere zeggen en daarna moet ik nog altijd een beetje wennen aan het tijdsverschil.

Ik ga nog heel ff chillen in bed en dan samen met Kate naar dansles...ik ben benieuwd.

Love, Diede

p.s mis jullie wel hoor

Wanneer je veel te veel kleren hebt....

Het zou Nederland niet zijn, als ik in mijn laatste dagen hier, mag genieten van regen...regen en nog eens regen. Maar goed, zo heb ik ook de tijd om aan mijn koffers te beginnen. Ben zojuist begonnen met pakken en zit nu al op 25 kilo. Ik mag maar 23 kilo meenemen???????????????????? en de helft zit er nog niet eens in... Daarbij heb ik ook 10 kilo aan cadeautjes (bedankt Anna). Dus ik heb de moed opgegeven en zit nu alweer op de bank even bij te komen van de stress. Want ik moet ook zoveel schoenen achterlaten.......????

De vraag of ik er klaar voor ben, heb ik iets te vaak gehoord de laatste weken. Want hoe kan je klaar zijn om een jaar op reis te gaan... Ik denk dat je daar nooit helemaal klaar voor bent. Of ik er zin in heb? JA!! Het is echt tijd om te gaan nu. Ik heb zo naar woensdag uitgekeken dat het nu tijd is. Of ik het besef? NOPE... Het dringt namelijk nog helemaal niet door dat ik straks in het vliegtuig zit en 11 maanden niet thuis kom.

Verder vind ik het wel erg fijn dat ik in een erg warm gezin terrecht kom. Ik heb echt het idee dat hun nu ook echt niet meer kunnen wachten en mij zo fijn mogelijk willen maken. Verder probeer ik me er niet teveel van te verwachten en gewoon op me af te laten komem.

Gisteren heb ik het erg gezellig gehad en wil iedereen bedanken die gekomen is om nog ff afscheid te nemen. Ook mijn lieve vriendjes, hou van jullie!!!!!! Vanavond nog even afscheid nemen van andere vriendinnetjes. En dan is het toch echt zover

Woensdagochtend rijden we om half 5 weg om, om 9.10 te gaan vliegen naar New York. Daar blijf ik tot en met zaterdag, om op zaterdag om 9 uur door te vliegen naar Detroit. En zal ik na 7 maanden eindelijk de family Vibert te ontmoeten!!!

Visum: check. Vlucht: Check. Afscheidfeestjes: Check. Souvernirs: Check. Koffers: Tja.........

Het is tijd om te vertrekken

Dus see you later aligator... And bye bye en hopelijk tot over een jaartje.

Een hele dikke kus en knuffel. Diede

P.S: Rechts kun je je e-mail invullen om elle keer een mailtje te ontvangen bij een nieuwe blog. Zo blijf je op de hoogte. Ik ga proberen om om de 3 weken een nieuwe blog te schrijven, nadruk op proberen.

Ook ik moet er aan geloven

Het is vandaag 14 Juni, de dag dat ik eindelijk maar een reisblog aangemaakt heb. Gisteren geweldig feestje van Frank gehad, dankje Frank. Maar ik word inmiddelds bijna gek, hoeveel mensen aan mij vragen wat ik in Amerika ga doen, hoelang ik ga, en ga zo maar door. En ik ben nog niet eens weg, moet je voorstellen.... dus daarom dit reisblog. Tijdens mijn jaar, wil ik jullie hiermee op de hoogte houden over bijna alles wat ik doe.

Inmiddels ben ik alweer 4 dagen geslaagd, wat gaat de tijd toch snel. Bijna iedereen gaat aan een nieuwe studie beginnen, maar ik zou Diede niet zijn, als ik het weer helemaal anders moet doen als de rest. In januari heb ik de keuze gemaakt om een jaar naar Amerika te verhuizen. Veel mensen vinden het tof, veel mensen zouden het zelf nooit doen. Maar ik zie dit als een eenmalige kans, om iets van de wereld te zien, om een cultuur te leren kennen, om een taal te leren en om heel veel nieuwe mensen te leren kennen.

Naast mij zijn er nog 90 andere(waarvan vier uit het kleine Elst?!!?!) die deze kans ook met twee handen grijpen. Ik vertrek zelf 19 augustus (zet in je agenda), samen met (inmiddels) vriendinnen. Ik ga met hun 4 dagen door New York dwalen, maar zou het daarna toch echt zelf moeten doen. Ik vlieg in mijn eentje door naar Detroit (Michigan), waar mijn gastgezin op mij staat te wachten, en vanaf dat moment ruil ik mijn Nederlandse leven in, voor een totaal ander Amerikaans leven.

Even over mijn gastgezin. 13 maart werd ik gebeld dat ik een gastgezin had, in Michigan... Oke, michigan, ik wist echt niet waar het lag, en mijn eerste vraag was dan ook of het lekker weer was. Nja hele koude winters, hele hete zomers. Ik ga dus leren skieen, snowboarden, maar ook waterskieen en rondtrekken op de boot. Alles in 1 dus. Ik denk echt dat ik een TOP gastgezin heb, maar dat maak je pas echt mee als je er bent., dus wil het nog niet te hard roepen. Ik heb een gastvader Brady, die dokter is. Een gastmoeder Rachel, huismoeder, zus Kate (16, MET AUTO!!!!), Brady(14) en Noah(12). Ohja.... En een hond. Mensen die mij kennen weten dat ik een kattenmens ben, dus ik zou me even aan moeten passen. Ik ga samen met broertjes en zus naar Adams High School. Ik word hier laatste jaar, en ben de enige uitwisselingsstudent. Het is geen hele grote school, dus veel mensen weten al van mijn komst.

Het gastgezin is van plan om veel tripjes met me te maken. Zo staat de eerste Cruise al vast, op 26 januari ga ik naar de Bahamas, St Thomas, St Martin. SUPER TOF DUS!!! Ik heb echt het idee dat mijn gastgezin mij met openarmen zou ontvangen.

Ook al klinkt alles nu zo tof, ik heb ook wel koudwatervrees(hoe Travel Active dat noemt), je verlaat je eigenhuis, je vrienden en familie, voor een jaar. Teveel contact is afgeraden, omdat je dan met 1 been in Nederland blijft staan. Sommige dagen kan ik mezelf dan ook echt voor mijn kop slaan, waarom ik hieraan ben begonnen. Andere dagen, zou ik het liefst gelijk op het vliegtuig willen stappen.

Kortom, ik ga een jaar tegemoet die ik mijn levenlang zou onthouden. Het zou een moeilijk jaar worden, een emotioneel jaar, maar ook een jaar waar ik zoveel zin in heb! Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen om dit te doen.

Tuurlijk mogen jullie me altijd vragen stellen, geen probleem!!! Maar ik hoop dat ik met dit blog, de meeste mensen infomeer, zodat ik niet 100 keer hetzelfde verhaal moet vertellen.

Be brave. Take risks. Nothing can substitue experience. – Paolo Coelho